Between Reality And Dreams

Who we are...???? It seems like we're always together and it seems like I know you all my life...but there is always something that I can't understand, can't accept....like there is something flying in the air reminding me that I don't know something about us...and I just can't see this 'cause it's transparent. I can only feel it in my veins.  I really don't know who we are to each other....We've always been friends, mostly the best friends...sometimes I think that we're more than friends...and in weird desperate days I feel that we're strangers. You are always close and far enough to me...You are the reason of my insomnias, bad moods and thoughts...and it's kind a drives me crazy.   So, I want to come closer and whisper: "Who we are?".....oh, sure...."just friends!"

                                                          To pray for you.......... :(

Everyday I feel something strange...every moment I need something that I can't understand... Days goes by there rhythm and I lived some part of my life without understanding what makes me feel that way...But once I met you in my way to home and everything has cleared...They're gone! Any of my fears...any of my suspicions....they are simply gone with your first sight. The pain that cause that feeling of lack turned to the hug of your invisible arms...and I felt safe...once and forever. You gave me confidence in this unstable world. Since you came into my life I can surely know that whatever is going to happen you will always take my hand and help to resist it .   

Dream Big!  Video with lyrics

Միայն մի բառ եմ բղավում ներսումս. - Չխանգարե՛ս: Անձայն շշնջում եմ՝ կրկնելով. - Միայն թե չհայտնվե՛ս: Այնքան երկար եմ քեզ կանչել, այնքան սպասել ու աղոթել, չեմ հավատացել, երբ փաստերը բղավել են. ՛՛Նա քեզ չի սիրում՛՛:  Պայքարել եմ, շարունակելով թակել դռները, որոնք քեզ թաքցրել էին ինձանից:  Ատել եմ ակնթարթը, որը տարավ քեզ՝ չթողնելով ինձ համար անգամ մի երկտող:  Կոտրել եմ գլուխս, հորինել հազարավոր պատճառներ՝ բացատրելու այն, ինչ արեցիր և արդարացնելու համար քեզ իմ սրտում, քեզ՝ քո խղճի առաջ: Լացել եմ, երեսս սեղմելով բարձիս մեջ, ոռնացել, երբ մենակ եմ եղել... աղոթել եմ, աղոթել անվերջ... բարձրաձայն, անձայն, քնած ժամանակ... անգիտակցաբար: Բայց ի՞նչ օգուտ: Գեղեցիկ պատմությունները, գուցե, իսկապես միշտ այդպես հանկարծակի են ավարտվում, առանց բացատրությունների, առանց խոսքերի... Եվ ինչպես առաջ, այնպես էլ հիմա ես հավատում եմ: Հավատում եմ, բայց արդեն նրան, որ կկարողանամ քեզ բաց թողնել, կսովորեմ կրկին ապրել: Ես հավատում եմ, քանի որ եթե չես կարողանում հետ բերել կորցրածդ, կյանք...